Kuzucuğum, güzel yavrum, oğluşum, güzel kızım gibi birçok ifadeyle seslendiğimiz minik yavrularımız neredeyse hayatımızı şekillendirir. Onlar duygusal anlamda her şeyden önce gelir bizim için. Ancak ne var ki, çocuklarımız gerek büyüme ve gelişme evresinde gerekse de sosyal yaşantıda ve okul hayatlarında birtakım tehlikelerle karşı karşıya gelirler ve bu tehlikelerin farkında olmazlar.

  Çocuk ihmali, çocuklar yaşarken bedensel, ruhsal ve sosyal anlamda yapılması gerekenleri yapmamak; çocuk istismarı ise bedensel, ruhsal ve sosyal anlamda çocuklar üzerinden herhangi bir çıkar sağlamak veya sağlama girişiminde bulunmaktır. Bu hususta toplumsal olarak paylaşılması gereken birçok görevimiz vardır. Bunların birincisi ve de en önemlisi başkasının çocuğunu da kendi çocuğumuz gibi algılayıp öyle davranmak, kıymet göstermekten geçer. Bir sorun hissedildiğinde acil bir şekilde ilgili kuruma veya ilgili uzmana bildirmek veya görüşme talep etmek bile yeterli olabilir. Böylece sadece çocuklarımızı değil geleceğimizi de yavaş yavaş güzel bir dünyaya doğru şekillendirmiş oluruz. Çocuklarımızın altı kuru, karnı tok olunca çocuğa iyi bakıyormuşuz algısına kapılmamalıyız. Çünkü çocuklar, beslenme, uyuma, yıkanma gibi temel ihtiyaçları giderildikten sonra oyun oynamak ve konuşarak iletişime girmek isterler, gelişimleri bu şekilde olur, gücümüzden bir fazlasıyla ilgilenmeliyiz.

  Çocuklarımızı gönderdiğimiz kreş, okul, kolej, yurt gibi mekânları mutlaka bilmeli, yöneticileri ile tanışmalıyız. Bilmek gerekir ki çocuklar çok masumlardır ve ergin değildirler.

  Sağlıklarını koruma, hastalıklarını iyileştirme konusunda ise yetkili sağlık çalışanlarının destekleriyle hareket etmeliyiz. Eşten dosttan duyma, konu-komşudan öğrenerek çocuğa hiçbir yararı olmayan hatta zaman zaman zarar verebilen uygulamalardan kaçınmalıyız.

  Unutmamalıyız ki; çocuklar anne ve babalarının meyveleridir ve bu meyveler anne-babanın bilgisi ve terbiyesi ile tatlandırılır. Meyveleri sakının da çürütmeyelim.